باد ما را خواهد برد

یه مورچه داشت رو دستم راه می رفت. از این مورچه کوچیکا خیلی کوچیک. دستم رو برگردوندم. هنوزم داشت راه می رفت. تو دلم گفتم " به کجا چنین شتابان مورچه" بعد یه حس مورچه خوار بودن بهم دست داد. صدامو کلفت و خش دار کردم  و این جمله رو دوباره تکرار کردم " به کجااا چنین شتابان مورچچچه" اون هنوز داشت می رفت نمی دونستم کجا داره میره احتمالا خودشم نمی دونست آخه رو دست من کجا رو داشت بره؟ صبح بعد از این که ملکه براشون یه سخنرانی انگیزشی پرشور کرده از لونه در اومده تا بره که غذا برای زمستون پیدا کنه و تهش رسیده به دست من. چه مورچه بدشانسی.

فکر کردم که چقدر ما مورچه ایم. شما دنیا رو نگاه کنی می فهمی. ما رو زمین مثل یه مورچه ایم. زمین تو منظومه ی شمسی. منظومه شمسی تو کهکشان راه شیری. کهکشان راه شیری تو کل کائناتی که می شناسیم. کائناتی که می شناسیم تو کل دنیاهای موازی که اصلا نمی شناسیمشون و کشفشون نکردیم. حالا به کجا داریم می ریم؟ من با این همه کوچیکی آخه کجا رو می خوام بگیرم؟ نهایت برم یه دونه ای پیدا کنم برای زمستونم که بخورم و این دو روز دنیا رو بگذرونم.

حالا شما بیا مسائل خودت رو نگاه کن. عاشق شدنت، تنهاییت، بی پولیت، افکارت یا اصن چیزای خوب، دوستای خوب، خندیدنات. یا اصن دنیا رو نگاه کن. جاهای قشنگش، جنگاش، آثار هنریش، موسیقی، فیلمای خوب، فیلمای بد، نسل کشی، هلوکاست، بمب هسته ای، رقص های محلی، آوازخوندن، قاتلای زنجیره ای، داعش. اصلن همین ماری که تو مریخ کشف کردن. همه چیز مورچه اس. کوچیکه، بی  اهمیته، اثرات نا خواسته ی تصادف دو تا دنیای موازی و یه بیگ بنگه.

یه مورچه داشت رو دستم راه می رفت. فوتش کردم و افتاد. واسه اون اما طوفانی به پا شده بود. واسه ما هم همینه. باد ما را خواهد برد.