آنها که جهان را روی دوش گرفته اند

عشق را

با گلوهای زخم خورده

قلب های خسته

و دستان چند ریشتری لرزانمان

زیر انبوهی از نبودن هایشان دفن می کنیم

از زن ها زیاد گفته اند

از مرد های ساکت اما

هیچ

آنها که جهان را روی دوش گرفته اند

و نیمه های شب

بر موجودات پلید می شورند

آنها که گلها را

با نام کوچکشان صدا می زنند

و برای هر پرنده ی مهاجر

با لحن مخصوصی می خندند

گناهان انسان بسیار است

تمام پیامبران

تمام عشاق

حتی تمام لاله های واژگون هم

اگر قربانی شوند

تا بهشت راه درازی است

برای خودم دلتنگم

برای زمانی که

 ماه تنها برای من می تابید

و هیچ خاطره ای

به شب اضافه نشده بود

مهدی یکتا 

1395/01/09