آن هنگام که نفس هوا می شود

بخش هایی از کتاب " آن هنگام که نفس هوا می شود" نوشته ی پال کالانیتی جراح متخصص اعصاب که بر اثر سرطان در گذشت.

شادمانی غایت زندگی نیست

مغز های ما چکار میکنند؟ اگر چه ما از خود اختیار داریم اما خوب سیستم زیست شناسی مان هم مهم است.مغز هم یک ارگان است تابع تمام قوانین فیزیک پس به نوعی مغز همان سیستمی بود که این امکان را به وجود می آورد تا در ادبیات شرحی غنی از معنای انسان به وجود آید

در طول کالج مطالعه ی علمی ساده ام درباره ی معنای انسانیت با اشتیاق شدیدم به ایجاد و تقویت روابط انسانی که این معنا را شکل می دهند مغایر بود. اگر زندگی نا آزموده ارزش زیستن نداشت آیا زندگی نازیسته ارزش آزمودن نداشت؟

جزییات زندگی ، تمام تجربه های به دست آمده را کم رنگ می کند. هرگز آنقدر عاقل نیستیم که در لحظه زندگی کنیم.

مرگ به سراغ همه ی ما می آید، سراغ ما، بیماران ما: مرگ سرنوشت محتو مماست، همانطور که زندگی می کنیم، نفس می کشیم، سوخت و ساز می کنیم. بیشتر آدم ها با بی اعتنایی نسبت به مرگ زندگی می کنند، اتفاقی است که برای تو و همه اطرافیانت رخ می دهد اما من و جف سال ها اموزش دیده بودیم تا به طور جدی با مرگ درگیر شویم، با ان دست و پنجه نرم کنیم، مثل یعقوب با فرشتگان و در این کار با معنای زندگی مواجه شویم. مسئولیت مرگ همچون یوغی سنگین بر گردن ما بود. شاید زندگی  و هویت بیماران مان در دست ما باشد. اما مرگ همیشه برنده است. جتی اگر تو کامل باشی، دنیا کامل نیست. راز زندگی این است که بدانی ورق ها به گونه ای جور می شوند که تو بازنده باشی ، که دست ت ویا نظر تو نادیده گرفته می شود. در حالی که تو برای پیروزی بیمارانت می جنگی. هرگز نمی توانی به کمال برسی، اما می توانی نزدیک شدن به چیزی را ه پیوسته برایش تلاش می کنی باور داشته باشی

بیماری سخت دگرگون کننده ی زندگی نبود، ویران کننده ی زندگی بود چندان شبیه یک ادراک ناگهانی نبود. گویی یک انفجار شدید و روشن کننده ی آنچه به واقع اهمیت داشت. بیشتر شبیه کسی بود که با یک بمب آتش زا کسیر پیش رویش را نابود می کند. و حالا من باید با آ مواجه می شد.

قبل از این که سرطانم تشخیص داده بشود می دانستم که روزی می میرم، اما نمی دانستم کی. بعد از تشخیص هم ، می دانستم که روزی می میرم، باز هم نمی دانستم کی. اما الان دقیق می دانستم که این مشکل در واقع یک مشکل علمی نبود. حقیقت مرگ رنج اور است با این حال راه دیگری وجود ندارد.

کلمه امید اولین بار حدود هزار سال پیش در انگلیسی پدیدار شد، معنای آن تلفیقی از اطمینان و آرزو بود.

مغز موجب می شود ما توانایی شکل دادن روابط  و معنا بخشیدن به زندگی را داشته باشیم ولی گاهی  از کار می افتد.