غرغر

هر چیزی در این دنیای جای ویژه ی خودش را دارد. خوردن هدف دارد. نخوری می میری. خوابیدن دلیل دارد، نخوابی می میری. نیاز جنسی اقتضا دارد. که خدای نکرده نسلمان منقرض نشود! همه ی چیزهای دیگر حول همین سه تا شکل می گیرند. دقیقا و تحقیقا همه چیز.

مسئله نوشتن اما چیز دیگری است. نوشتن به آن قسمت ناشناخته از مغزمان ربط دارد که دوست دارد تا ابد بماند. که جاودانه باشد. ما می خواهیم همه کس باشیم، همه جا برویم و بر همه چیز مسلط شویم. ما می خواهیم قادر مطلق باشیم. ما نیاز داریم تا قادر مطلق باشیم اما نمی شود. چون برای آن تکامل نیافته ایم که قادر مطلق باشیم. ما اینجاییم تا از ژن آن تک سلولی اولیه مراقب کنیم و آن را به نسل بعد بسپاریم. ما مثل یک حافظه ی متحرک رایانه ای هستیم. همین است. همین است که تخیل آفریده می شود. نوشتن از همین جا آغاز می شود. وقتی چیزی در دسترس نیست. آن وقت باید تخیل را به کار بست. باید نوشت نوشت و نوشت تا به آن رسید. باید دنیا های جدیدی از کلمات ساخت. آجر به آجر حروف را روی هم گذاشت تا بشود زندگی کرد. تا این لعنتی قابل تحمل شود. که در هر نفسی دردی نباشد و بر هر دردی لعنتی واجب.

من جامعه شناس ادیب یا زیست شناس نیستم. پس امیدوارم برای شما واضح باشد که این ها غرغرهای یک انسان بی کار و کمی به آخر خط رسیده است نه فکت های دقیق علمی که می شود بر علیه شان استدلال آورد و دلداری داد و گفت "ای بابا درست می شه". چون من برای تمام استدلال ها و دلداری ها و "ای بابا درست می شه" هایتان جواب دارم. جواب هم نداشته باشم چکی لگدی مشتی فحشی چیزی توی چنته ام هست.

هر چیزی در این دنیا جای ویژه ی خودش را دارد. حتما جای ویژه ی او نیز پیش من نبوده که رفته دیگر؟ ها؟ غیر از این است؟ 

 *خودم نمی دانم به دعا اعتقاد دارم یا نه اما شماهایی که اعتقاد دارید لطفا برای یک نفر دعا کنید. بچه هایش هنوز خیلی کوچک اند.