نود و شش

نود و شش برای من پر از درد بود و یک خوبی. قدر خوبی را می دانم و با درد ها کنار می آیم. امسال خیلی خندیدم و با صدای بلند گریستم. مرگ را در قبرستان در قلبم و جهان درک کردم. حالا به گمانم می دانم که ظرفم چقدر است. پیشتر فکر می کردم که ظرفم به اندازه تمام جهان است. حالا می دانم که خیلی کوچکتر از این حرف هاست. سعی می کنم ظرفم را پر کنم و بیشتر از آن هم نخواهم. از عشق، از ثروت، از دانایی یا لااقل دانا به نظر رسیدن!. از تمام اینها به اندازه خودم می خواهم. من منجی جهان نیستم. کاش بتوانم منجی خودم باشم!