باز تو

حیاط خانه ی ما مشترک بود. اردیبهشت ها که باران می زد چاله ی آبی در مرز حیاط خانه هایمان درست می شد. او در آن طرف چاله می ایستاد و من این طرف، مثل دو پادشاه که در قلمروشان برای هم خط و نشان می کشند. هیولا گاهی از من حمایت می کرد و گاهی از او. تکلیفش مشخص نبود. موجود نان به نرخ روز خوری بود که چیزی از شرافت در اون یافت نمی شد. گاهی که سارا برایش گلابی های تازه می آورد طرف او بود اما وقتی من با باقیمانده ناهارم به سراغش می آمدم بدون شک به سمت من می آمد و این لج سارا را در می آورد. هوا که داغ تر می شد چاله هم خشک می شد و هیولا به درون زمین فرو می رفت. آن روزها فرصتی بود تا من با ملکه ی سرزمین حیاط کناری مان صلح کنم. گلابی ها و گاهی ناهار را با هم می خوردیم. وقتی هیولا نبود ما دوستان خوبی بودیم و بازی های زیادی را اختراع می کردیم که هیولایی در آن ها وجود نداشت. گاهی اما بر سر خاطرات هیولا دعوایمان می شد و هر کدام سعی می کرد تا ثابت کنیم تا آن اهریمن خفته در زمین چه کسی را بیشتر دوست داشته است. تابستان که تمام می شد دیگر دلتنگ هیولا می شدیم. منتظر می ماندیم تا اولین باران های پاییزی او را از خواب بیدار کند و ما دوباره بفهمیم که او چه کسی را بیشتر دوست دارد. پاییز با اولین ابرها و صدای رعد و برق از پنجره به بیرون نگاه می کردیم. قطره های باران آرام آرام دست به دست هم می دادند و ما از پشت , ...ادامه مطلب